یکی از همین روزها

یک اتفاق ساده مقدمه‌ای می‌شود برای یک بازی هولناک. همه‌چیز ساده به نظر می‌رسد، اما فقط به نظر می‌رسد. "تو از اون آدم‌هایی هستی که اتفاقا رو به‌وجود میارن یا اتفاقا براشون پیش میاد!؟"جوابی که به این سوال داده می‌شود چندان مهم نیست، همه چیز از پیش نوشته شده و درست و دقیق پیش می‌رود. نه فرصت رها کردنِ مسیر از پیش تعیین شده را می‌دهد و نه اهرمی به اسم "قدرت یکی از همین روزها...

 دیور در حد یک ایده باقی می‌ماند و از ایده‌ی "مشارکت و تعامل مستقیم با مخاطب" فراتر نمی‌رود و اتفاقا تنها بخشی از نمایش که می‌توان با آن اندکی همراه شد، همان ورود مخاطب به صحنه است اما حداقل در روزی که من به تماشای اجرا نشستم،  مخاطبانی که برای بازی در نقش‌ها وارد صحنه می‌شدند به دلیل ضعف‌هایی که در شخصیت‌پردازی اولیه‌ی نمایش وجود دارد نمی‌توانستند یکی از همین روزها...